دلم هوایت را کرده
کاش بودی...
و با همه ی خستگی ها می خندیدیم
تو می دانی دلم بهانه ی چه چیز را می گیرد
ذره ذره وجودم پر از بهانه است
بهانه ی نبودنت ...
من از این همه تنهایی خسته ام
چرا با من حرف نمی زنی؟؟؟
چرا نیستی؟؟؟
تو کجایی ؟؟؟
چرا دیگر برایم نمی نویسی ... ؟
باران که ببارد
با تمام وجود زمزمه ات می کنم
و با تمام وجود خواهم شکست
و نبودنت را
با باران خواهم بارید...
آنقدر خواهم باریدکه بیایی ...
با تو زیر باران
کوچه ها را آواز سر خواهیم داد
با تو
زیر باران
اگر بیایی ...
شايد تو برگردي!
شايد اولين بار به بهانه يک بازي کودکانه دلت را دزديدم
شايدتو نداني دلي که يک بار به شوق بازي نگاه گرمت را پذيرفت
اکنون خود گرفتارت شده است
شايد نفهميدي که بودنم در کنارت به واسطه طپش هاي قلبي بود
که مهمان بازيگوشش را دوست مي داشت
شايد تقصير من بود که پشت پا زدم به بغض نگاهي که دوستانه بر اندازم ميکرد
شايد تقصير تو بود که به اميد ديداري دوباره رفتنم را در سکوت نظاره کردي!!!
میدونم تقصیر خودم بود که هیچ وقت دوست داشتنت رو باور نکردم...
اگه بارون بياد و اولين قطرش بچكه تو دستاي تو ، تا چهل روز آسمون بهت نگاه ميكنه ، پس هميشه حواست به ابراي آسمون باشه ...
اين يه رازه ... !!!!
اما کاش باران باشد ، تو باشی و کوچه ای بی انتها ! دنیا را می خواهم چکار؟ دنیا نباشد ! کوچه باغی باشد و باران و تو که زلالتر از بارانی ...
آخ اگه بارون بزنه ....آخ اگه بارون بزنه ...
بارون داره مياد ، چه صدايي داره قطراتش ... صدامو ميشنوي خدا !؟!؟!؟
در تو پرواز میکنم
حتی اگر
ستاره هایت سنگ بارانم کنند!!!!
عادت میکنی دلبرکم
عادت میکنی که
بی من راه بروی
بی من گریه کنی
بی من نفسهایت تندتر بزند!!!
و من خواهم رفت ..
اری من نیز روزی خواهم رفت .
رها خواهم شد.
در دستانِ پرهوس باد رها خواهم شدو
باد روزی تن ِ خسته ام را با خود خواهد برد.
بدین باور مباش ..
تو در سکوتی سرد خواهی مرد
حتی سهراب نیز شعری نمیسراید..و رفت.
آه ...آه..آه..
آری من خواهم رفت
نه،من میروم .دیگر تمام شد..
دیگر این من نیز از خود گریزان است
نيمکت کهنه باغ خاطرات دورش را
در اولين بارش زمستاني
از ذهن پاک کرده است
خاطره شعرهايي را که هرگز نسروده بودم
خاطره آوازهايي را که هرگز نخوانده بودي
چه کسی خواهد دید مردنم را بی تو
گاه می اندیشم خبر مرگ مرا با تو چه کس می گوید
آن زمان که خبر مرگ مرا می شنوی روی خندان تو را کاشکی می دیدم
شانه بالا زدنت را بی قید
وتکان دادن دستت که مهم نیست زیاد
و تکان دادن سر
چه کسی باور کرد جنگل جان مرا آتش عشق تو خاکستر کرد ...
وقتی اومدی چشمهام خندیدن ... تو گفتی دارن می خندن ...
...
حالا ... صدای بارون و ملودی پیانوی قدیمی و پیاده روی خیس و ...
... من و تو ...
تا کجا ؟؟؟ توی کدوم پیاده رو ؟؟؟
- کنار تو ، تا هر کجا ... کنار تو ، همه جا ...
... کنار تو ، عشق و بارون و ملودی پیانوی قدیمی و ... همه پیاده روهای خیس از بارون ...
- کنار تو ، توهم پر آزار من ... کنار تو ، مترسک ...
دست راستم...دستم راستت
..من و تو رو در رو
تخته نرد...و دو تا تاس سفید.
تو سر اغاز این بازی شیرین هستی
قلب من به رنگ مهره های تو
چشم تو به رنگ مهره های من
تاس ریختی...تاس جفت اوردی!
تو عجب خوش اقبال
،تو عجب خوش شانسی
تاس من پنج و سه است
سدی من میسازم بر ره تو
که نبندی بار سفر از دل من
دست تو...دست من....و دو تا تاس سفید
هر کجا مهره ای و خاطره ای
و زمان میگذرد
خانه های عشقمان ساخته شده...
راه رفتن،راه از همدیگر گذشتن
بر من و تو... بسته شد
تاس ریختی.
..یک و دو..
.میخندم!!
ولی غافل که تو با تاس یک ات
می زنی مهره تنهای مرا،می بری قلب مرا
تو حریف قَدَری!!
این قمار تکرار شد...
.همه چیز از اول
دست تو...دست من و دو تا تاس سفید
باز هم شانس یار توبود
باز هم بخت همراه تو بود
و منم بازنده این بازی نرد
نرد عشق من و تو
باختم قلبم را!!
بردی بازی را ..بردی عشقم را
ولی در اخر کار
تو به نجوا زیر گوشم خواندی
عشق من ،غصه نخور
...برد من از پا قدم عشق تو بود
شانس من چشم تو ودیدن تو
بخت من اسم تو بود.
مترسک هم٬ زمانی کودک بود
الان مثل این است که هزاران سال گذشته باشد
بزرگ شده‌ام یا حس بزرگ شدن میکنم
هرچه باشد این بزرگی هیچ خیر و برکتی نداشت برایم
پشیمان شده‌ام
می‌شود برگردانیدم؟
وقتی تونیستی
حرف های زیادی هست برای باتوگفتن
ودرحضورت
تنهاتشنه ی شنیدنم
اماتودرسکوت بانگاهی عمیق به من می نگری ومن شرمسارانه خاموش می مانم
چه کنم؟!
نباید حرف های بیهوده ام لحظه های تورابه باددهند ...
اگردراسارت اینهمه اندوه نبودیم
همه چیزخنده برلبهایمان می نشاند
